Rozdział 5

Mieszkanie Leo i Anto po tej imprezie już nie było takie ładne. Wszyscy świetnie się bawiliśmy do rana. Wstałam koło 12, zeszłam na dól i zrobiłam sobie kawę. Oparłam się o blat popijając mój napój i zobaczyłam sprzątającą Anto.
- Hej, poczekaj zaraz ci pomogę- powiedziałam uśmiechnięta
- Ooo hej już wstałaś - odparła zadowolona - nie, nie trzeba chłopcy, jak wychodzili to trochę ogarnęli, więc już mało mi zostało
- Oj tam, a gdzie Leo ?!
- Pojechał sobie do Gerarda
- Już ja mu dam jak wróci
- Oj tam, też mi wcześniej pomagał- powiedziała- to co, dziś przyjeżdża ta twoja koleżanka, jak jej tam: Karolina, tak?
- Że co ?!- zaczęłam się krztusić kawą- dlaczego ja nic o tym nie wiem ?!- powiedziałam lekko zdenerwowana
- Spokojnie, ona ci wszystko wytłumaczy- posmutniała- tak będzie lepiej, niż ja bym ci to miała powiedzieć- przytuliła mnie mocno
- Ale Anto ja nic z tego nie rozumiem...
- To się dowiesz, a teraz idź się ogarnąć- pokazała mi język
 Poszłam do siebie, wzięłam prysznic przebrałam się i zrobiłam makijaż. Byłam gotowa. Z powrotem zeszłam na dół i zobaczyłam, że Leo już jest.
- Hej - powiedziałam
- Hej właśnie na ciebie czekałem - oznajmił
- Na mnie ?! - zdziwiłam się - dlaczego ?!
- Dzwoniła twoja koleżanka...- powiedziała smutna Anto- już przyleciała, czeka na lotnisku
- To nie może przyjechać tutaj ?!
- Mówiła, że nie chce, a teraz chodź, zawiozę cię - powiedział i poszedł do samochodu a ja za nim

 

*** 

Czekała na mnie w małej knajpce. Leo od razu pojechał, powiedział, że musi coś załatwić. Zobaczyłam ją przez szybę i weszłam do środka.

- Hej kochana - przytuliłam ją, ale ona tylko siedziała i patrzyła na mnie smutnym wzrokiem - co się stało ?! Dlaczego nie zadzwoniłaś do mnie ?!

- Ja...ja...ja muszę ci coś powiedzieć- spuściła wzrok

- No śmiało, jak potrzebujesz pomocy czy coś to po prostu mi to powiedz- uśmiechnęłam się

- Nie, to nie o to chodzi...

- No to powiedz, Anto mi nie chciała nic powiedzieć...

- No właśnie...przyjechałam tu, bo...bo...bo nie chciałam, żeby ona ci to powiedziała...chciałam, żebyś to usłyszała ode mnie....już dawno chciałam ci to powiedzieć, ale....- przerwała i spojrzała - bałam się....bałam się, że już więcej cię nie zobaczę...że stracę najlepszą przyjaciółkę..

- Heh...przestań...powiedz o co chodzi

- Pamiętasz tą dziewczynę, która otworzyła ci drzwi w domu Jordiego...

- Tak pamiętam i....i nie chcę o tym rozmawiać...

- Ale...ale wtedy to ....to byłam ja...

- Że co ?! To nie możliwe to nie mogłaś być ty ! - zaczęłam głośno krzyczeć

- Ale to byłam ja...gdy tylko zobaczyłam ciebie przed drzwiami zasłoniłam twarz...

- Nie...nie wierzę ci ! Kłamiesz !

- Nie kłamię ! Tym razem nie...Odkąd tylko poznałyśmy chłopaków, mówiłam ci jak bardzo on mi się podoba! Wtedy też poszłam do niego...chciałam, żeby coś z tego wyszło, ale nie udało mi się...ciągle to powtarzał jak bardzo mu się podobasz...

- Jak mogłaś...i po tym wszystkim pomagałaś mi się pozbierać i wyzywałaś tą dziewczynę od najgorszych...

- Musiałam cię jakoś pocieszyć...

- Jak mogłaś...jak mogłaś mi to zrobić - darłam się- myślałam, że jesteś moją przyjaciółką..nigdy bym się tego po tobie nie spodziewała...nigdy ci tego nie wybaczę....- powiedziałam i wybiegłam zapłakana.

Kompletnie nie wiedziałam co mam zrobić...Wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Ronaldinho

• Halo ?- odezwał się głos po drugiej stronie
• Hej - mówiłam przez łzy - nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli dziś do ciebie przylecę
• Oczywiście, że nie, ale stało się coś ? Ty płaczesz ?!
• Opowiem ci wszystko na miejscu....przyjedź po mnie na lotnisko...- rozłączyłam się i poszłam kupić bilet

^^^^^^^

Jest już 5 :) jutro postaram się dodać następny. Mam nadzieję, że ten się Wam spodoba. Zachęcam do komentowania. Trzymajcie za mnie kciuki jutro mam mecz :D Miłego czytania ! :*